Zien en gezien worden

Ik kijk terug op een interessante dag. Ik heb zojuist de geo(multi)cache 'de vijf elementen' geplaatst. Het thema van zien en gezien worden komt langs, op allerlei verschillende niveaus...

Een niet al te lange tijd geleden heb ik een geocache geplaatst met de naam 'De vijf elementen'. Ik heb er een aantal weken voorbereiding gehad. Dit betekent niet dat ik een maand dag in, dag uit aan de geocache heb gewerkt, maar in de doorlooptijd heb ik er toch aardig wat uurtjes ingestoken.

Een dag geleden is de geocache publiekelijk gepubliceerd op geocaching.com. En ja, dan wil je graag dat je inspanningen worden beloond met bezoekers. Eigenlijk vreemd, want wat zit er nu achter die drang?

Ik denk dat hier meer dan één aspect aan vast zit, het is een complex van aspecten: creativiteit, tijdverdrijf,  iets geven en gezien worden. Gezien worden is vanuit het perspectief van een geocacher wel een metafoor die hout snijdt. En dan bedoel ik niet gezien worden op een voetstuk, maar gezien worden als mens en als persoon. 


Grappig dat wij als mens een doordrenkt sociaal wezen zijn en bekleed zijn met neuronen en een heel biochemisch systeem die er alles aan doet om bij een groep te horen, daar een plek te krijgen, er te mogen zijn en gezien te worden. Alles heeft te maken met veiligheid en overleven en is een resultaat van miljoenen jaren ontwikkeling.

Er is veel interessant onderzoek gedaan hoe kinderen zich ontwikkelen, maar ook hoe we struikelen, soms falen, soms succes hebben, om bij de groep te horen. Erbij horen heeft soms een negatieve bijsmaak, omdat het in contrast staat met zelfontplooiing en jezelf zijn. Ieder van ons heeft te maken met deze tegenstelling jezelf zijn versus conformeren aan een groep. Op je plek blijven (niet veranderen) versus bewegen (veranderen en ontwikkelen/aanpassen aan de omstandigheid).

Ik denk dat het gegeven van je zelf zijn én ook bij een groep horen zeer goed te combineren is, mits de groep begrijpt dat er een soort tolerantiegrens mag bestaan, zonder dat de identiteit van de groep verloren raakt. Je zou kunnen zeggen dat bloemen, tot de groep bloemen horen, maar ieder exemplaar is toch weer uniek, ook al zijn er veel elementen die overeenkomen. 

Dat zal ook spelen in de geocaching community. De kleine groep mensen die ooit met geocachen begon zal een andere groepsidentiteit hebben gehad dan nu, nu er veel grotere groepen mensen mee aan de gang gaan. Je krijgt dan onherroepelijk een verandering in de waarden en waarschijnlijk ook subculturen en misschien wel botsingen. De botsingen zijn denk ik goed: oude waarde worden verdedigt, maar nieuwe waarden vragen om aandacht.

Ik ben nieuw in de geocache community, en ik zoek een soort lidmaatschap. Het zal een soort losse identiteit zijn, want geocachen is nu niet een hobby waar je elkaar veel tegenkomt. Je kunt dit heel anoniem doen en het spel voor jezelf houden. Toch wil ik blijkbaar onbewust een uitreiking doen om iets van mijzelf te geven aan de groep geocachers, een soort contributie?

Als ik het metafoor toepas op het plaatsen van een geocache, zou dat iets betekenen als: door een bijdrage aan de community te doen, ben ik een onderdeel van die groep. Ik hoor erbij. Maar ook iets in de trant van: door iets fysieks neer te leggen breng ik iets in beweging, en dus besta ik, Ik geloof niet dat ik of iemand dat bewust heeft gedacht als je een geocache neerlegt. 

Maar misschien heeft dit wel onbewust gespeeld. In de psychologie wordt ervan uitgegaan dat alle bewuste gedachten en uitingen eigenlijk al onbewust en woordeloos zijn 'voorgedacht', dus het zou zomaar kunnen. Heel vaak denken we dat we bewust een besluit nemen, maar is het eigenlijk een achteraf analyse, en vaak ook vormgegeven om onszelf te overtuigen dat iets wat we doen goed is. Zwart wit gezegd dan, want wat ik nu opschrijf valt daar dan ook onder.


Ik heb geen idee wat de groep is, wie de leden zijn, of ik er bij wil horen of juist niet. Ik weet zelfs de groepsidentiteit niet, want geocachers zijn eigenlijk een groep die zelfs voor zichzelf onzichtbaar is. Waarschijnlijk beleeft ieder de identiteit op een manier wat past. Maar het spelletje op zich vind ik leuk,

Terug naar de geocache...

Als je voor het eerst een cache neerlegt vraag je je toch af: Gaat er iemand die cache ook ophalen van de website van geocaching.com. Het is één van de 28.000 caches, risico is groot dat de cache niet eens opvalt. En wat als er blijkt dat er nog fouten in zitten? Zou toch niet leuk zijn als iemand van ver komt en voor niets heeft gereisd...

Maar goed. hij is online en als ik ´s morgens wakker wordt is het eerste wat ik doe naar mijn e-mails kijken. Is hij al gevonden? Nee...! Hé, ok, nog niet, dat is logisch, het is nog zeer vroeg in de ochtend. Het is lekker weer buiten, de zon schijnt volop. Bij ons staan de deuren lekker open, en de wat vochtige zomerwarmte komt langzaam ons huis binnen. Onze dag begint dan verder zoals hij normaal start. Vandaag gaat mijn partner boodschappen doen, ik rommel nog een beetje in huis. Je kunt nu eenmaal niet naar de computer zitten staren.  na enige tijd komt mijn partner binnen met een tas vol boodschappen en ze zegt: 'Volgens mij is iemand je cache aan het zoeken, ik zag iemand er staan toen ik terug kwam...'.

Ja, wat doet een cacheowner (CO) dan. Ga je naar je mails toe en ga je kijken tot iemand logt. Ga je lekker door met je werk of waar je mee bezig was? Ga je naar buiten en zoek je de cacheplaats op, om even te kijken? Keuzes zat. Ik kies ervoor om even door te gaan met wat ik doe... voor een paar minuten dan. Dan ga ik toch op pad om van een afstandje te kijken of er iemand aan het geocachen is. He, stiekemerd, zeg ik tegen mezelf, hoe zou je dat zelf vinden? Nou, antwoord ik mezelf, dat zou ik best snappen. Ik besluit van afstand even te gaan kijken.

Ik zie iemand zitten op de plek van de stash, dat wel. Maar is het ook een geocacher? Hij blijft wel heel lang op de plek zitten, het kan ook iemand zijn die lekker van de zomerzon zit te genieten. 

Toch, op een één of andere manier herken je een geocacher. Ik weet niet precies waaraan het ligt, maar het gaat om de houding, de manier waarop je op de plek bent, maar ook misschien de ingetogenheid wat wordt uitgestraald: de geocacher in interactie met het spel vraagt om niet teveel op te vallen, en je bent minder met de omgeving bezig, maar meer met de stash of route. Die ingetogenheid, bedoeld als camouflage, maakt het juist opvallend, eigenlijk in contradictie met de bedoeling (misschien is die ingetogenheid wel een kenmerk van de geocachegroep). Het camoufleren van ene stash is makkelijker, die beweegt tenminste niet. Ik ga me in ieder geval niet mengen, want daarmee bederf ik het plezier van de geocacher (ook zo'n ongeschreven regel die je vanzelf oppakt?). Ik voel me nu toch een voyeur, ik zie heimelijk, wordt niet gezien door de ander, en ik besluit na een minuutje weer terug te gaan.

Ik ga thuis weer aan de rommel. Met een blij gemoed. Mijn nachtmerrie is niet uitgekomen. Er is blijkbaar interesse in de cache, hij wordt gezien. 

Dan  moet ik het huis uit, gepland bezoek. En als we terugkomen staat er een mail te wachten, zelfs twee. Mmmmh, de geocacher kon de stash niet vinden. Of deze er nog wel is? En de tweede mail, van dezelfde geocacher blijkt, rapporteert een not found. 'Klote' denk ik, 'er zal toch niets aan de hand zijn?' Maar al gauw denk ik aan mijn eigen not founds, je legt al snel de schuld buiten jezelf. Maar meestal kun je de stash gewoon niet vinden. Voor de zekerheid ga ik wel naar de plek toe, en inderdaad, de stash ligt nog steeds op zijn plek, goed verstopt dus. 


Ik stuur een berichtje om te checken of dit de persoon is die ik bij de stash plek zag, en geef een extra hint dat de locatie in ieder geval klopt.


Verderop de dag krijg ik weer een mail. Verzoek om een extra hint, want er wordt nu met twee teams gezocht. En uiteindelijk, een tijd later, krijg ik de eerste log dat de stash is gevonden. 'Found it' schittert op mijn monitor van mijn computer. Gelukkig, pak van mijn hart, het geocachen werkt ook voor 'De vijf elementen'.

Op dat moment leer ik ook dat een geocache plaatsen zeer zeker snel bezoekers trekt. Ik wist dat niet, maar er zijn ook geocachers die er een sport van maken als eerste de logrol te beschrijven, goudgraven wordt dit genoemd. Je kunt via speciale lijsten zien of er nieuwe geocaches worden geplaatst en daar ga je dan op af. In eerste instantie voelt dat enigzins..., ja ik weet niet een goed woord om dat te beschrijven. Maar aan de andere kant, als dat een extra motivatie en lol inbrengt, en ik ben er eigenlijk wel blij mee. En dan heeft het podium drie plaatsen voor goudgravers.. Er is iemand als eerste, tweede en derde, en respectievelijk wordt er FTF (First To Find), STF(Second To Find) en TTF (Third To Find)  in de log geplaatst. En die zelfde dag krijg ik nummer drie in de email, eerst met een 'not found', en later met een log waar de stash alsnog is gevonden. 

Ik krijg van één van de teams nog een tip over een foutje. Ik had de coördinaten van de parkeerplaats op de vindlocatie van de stash gezet. Nu kon je daar pas achter komen als je de puzzels hebt opgelost, dus het verraadde de plek niet, gelukkig. Maar natuurlijk is dat niet de bedoeling. Ik heb de parkeerplaats dus snel kunnen corrigeren na deze feedback.

Geweldig, de cache is een succes, de eerste dag al drie logs. Goudgraven heeft een mooie functie: het is een sport op zich, met een extra motivatie voor spelers, maar de CO's kunnen daarmee ook snel rekenen op bezoekers. En ik ben blij met de feedback die ik kreeg, zodat ik nog een kinderziekte uit de cache kon halen (overigens blijkt dat je altijd nog wel blijft bijschaven naar aanleiding van feedbacks in de logs, leer ik later).

Mijn cache is tussen de andere 28.000 caches in Nederland gevonden. Ik heb kunnen zien hoe het proces van cache-leggen werkt, de cache is gevonden en mijn onbewuste voelt zich nu waarschijnlijk 'gezien'. Ik voel me nu nog meer lid van een groep 'echte' geocachers. En ik heb ook het idee dat ik iets heb kunnen geven aan de community. Dat is goed, want onderzoek wist uit dat geven en helpen (mits in balans), jezelf ook gelukkiger maakt.


Tevreden sluit ik de dag af. Met een glimlach lig ik 's avonds in bed. Heerlijk een klein succesje, een kleine plezierige belevenis in een turbulente wereld. Ik speel de prettige film nog eens mentaal af, zodat het fijne gevoel lekker verankert (zou moeten werken volgens neuropsycholoog Rick Hanson, een filmpje waard om te kijken).

Ik val in slaap en ik droom, ik droom van zien én gezien worden...

Voer voor droompsychologen

Johan
CO Geocache: De vijf elementen