Als een magneet aangetrokken...

We maken regelmatig een wandeling in onze gemeente. Het is heerlijk vertoeven hier. We zitten op de grens van de Utrechtse Heuvelrug, aan de ene kant het bos, dan een soort overgangsgebied, met natuurreservaten, waarbij water, graslanden en bomen samen komen. En een paar kilometer verderop heb je echt traditioneel agrarisch gebied. En net in dit mooie tussengebied liepen we tegen een cache aan...

Vaak lopen we 's avonds een blokje om. Zeker nu we minder hardlopen, vanwege een uiterst irritante, maar niet te negeren blessure, jazeker, allebei zijn we gestrand, vinden we het toch lekker om rustig een loopje te doen. En met een loopje bedoelen we hier gewoon, een slakke gang wandelinkje, geen draf en al helemaal geen galop. Onze conditie, die we zorgvuldig aan het opbouwen waren, sijpelt langzaam weg. Maar dan is het toch lekker, om samen een wandelinkje te maken, in onze mooie omgeving.

Op de Utrechtse Heuvelrug wordt actief gecached. Er zijn veel campings in de buurt, dus het is ook leuk een geocache neer te leggen. In de zomer is het een ideale tijdverdrijf. De caches in onze buurt zijn van verschillende kwaliteiten, van kokers tot ingewikkelde raadsel en tochten met veel favo's.

Als we bij ons in de buurt wandelen lopen we soms tegen een cache aan. Als we een avondwandeling maken drentelen we vooral lekker over de natuurpaden. Soms spotten we reeën, vaak eekhoorns en konijnen. In de omgeving zijn veel wandelpaden en fietspaden met bankjes. Een plaatsgenoot heeft bij diverse bankjes sinds kort caches neergelegd. (Geen idee wie het is overigens, vandaar dat ik op 31 juli een event heb georganiseerd, dan kunnen we als lokale co's eens kennismaken met elkaar en wellicht wat ideeën uitwisselen).

Nu liepen we tegen zo'n bankjes cache aan, dus, onvoorbereid, gingen we op zoek. We vonden de cachelocatie, maar de cache kregen we niet te pakken. Deze zat diep in de grond in een soort metalen koker. Na het lezen van de uitgebreide tekst kwamen we er achter dat je de stash met een magneet eruit moest halen.

Nu bestaat onze geocache uitrusting eigenlijk vooral uit een tas met drinken, vaak een banaan,een flesje water, een pen, soms een fototoestel, maar meestal vooral een Iphone. We hebben eigenlijk geen speciale uitrusting. Tja, wat moet je voor spullen meenemen als je gaat geocachen om goed voorbereid te zijn? een verrekijker?, een vergrootglas? een magneet? Wat heéft een echte geocacher eigenlijk zoal bij zich? Wij nemen in ieder geval niet veel mee, en al helemaal niet als we toevallig en onvoorbereid tegen een cache aanlopen.

Deze cache hebben we dus niet kunnen loggen. Maar op een ėėn of andere manier knaagt dit, dus een paar dagen later besloten we weer terug te gaan naar het betreffende bankje. Op een geocache site zag ik al, er zijn geocachers die magneten staafjes bij zich hebben voor dit soort gevallen. Je kunt ze gewoon kopen in de diverse geocachewinklels. Maar dat gaat me weer iets te ver.

We trommelen een oude armband op met magnetische sluitingen. Daaraan vast maken we een oude schoenveter, en daarmee gaan we op weg. Beetje als de in de jaren 80 serie MCGyver  Bij het bankje aangekomen spotten we natuurlijk snel de buis. Ditmaal geheel verborgen door een geocacher die er allemaal takjes overheen heeft gelegd. Maar gek genoeg zodanig dat het het buisje daar alleen maar door opviel, want de takjes lagen netjes in een rij gerangschikt zoals lucifers in een doosje: te onnatuurlijk om enige camouflage te bieden. 

Maar goed, we wisten natuurlijk al waar we moesten kijken, want een paar dagen geleden waren we er ook al geweest. We maakten voorzichtig de dop van het buisje los. Heel voorzichtig lieten we de veter met armbandje met magnetische sluitingen in het buisje zakken, en voila, daar kwam het kleinood uit de buis, en konden we loggen op het netjes opgerolde papieren rolletje.

Het meeste plezier beleef ik eigenlijk aan het bedenken van het maken van zo'n simpel stukje gereedschap, in elkaar gezet middels oude huis- en tuinspullen. Voor mij geen magneet ut de geocache winkel, maar gewoon een beetje creatief zijn met wat je hebt. En je hebt natuurlijk een partner nodig die dit soort dingen altijd heeft liggen.

Toegegeven, het scheelt dat we naar deze stash kunnen lopen vanuit ons huis. Als we eerst kilometers hadden gereden, daarna een lang stuk hebben gelopen en hetzelfde buisje tegenkwamen nadat we vermoeid, versleten en hongerig zijn, dan zal zo'n profi uitrusting van de geowinkel ons erg van pas komen. Dan heb je geen zin om eerst weer naar huis te gaan en opnieuw weer in de benenwagen te gaan.

Desalniettemin, genieten we toch van wat we creatief kunnen oplossen. Dat we niet voor ėėn gat te vangen zijn, zeg maar. Het is toch een vorm van winnen, waarbij je net even wat meer moet doen dan een koker pakken. Geocaching is een mentaal spelletje. Misschien zit er bij ons een draadje los, klikken we het met magneten wel weer aan elkaar.

Geocachen

Voer voor psychologen