Het lijkt erop dat het een droge avond wordt. Voor de teamleden van Team Caleus is dit de dag dat we de eerder afgebroken nachtcache 'Trajectum Lumen' verder gaan lopen. We pakken onze spullen, een uitgeprinte versie, een ipad, de antwoorden die we tot nu toe hebben gevonden, een paraplu, een pen (jawel, niet vergeten!) in een tas. We fietsen naar het station en we nemen de trein richting Utrecht.
Daar aangekomen kijken we nog eens goed naar de hemel. Blijft het echt droog? Eerdere ervaringen leerde ons dat deze cache lastig te doen is wanneer het regent. Prompt vallen er druppels, geheel tegen de verwachting in. We kijken op buienradar, en we zien één klein regengebiedje in Nederland, dat precies boven de stad hangt. Grrr. maar volgens de buienapp regent het slechts een half uurtje, en omdat het niet al te hard regent gaan we toch op pad.
Als eerste gaan we langs de oude route, we willen nog wat delen doen die we mogelijk niet goed hebben beantwoord. Snel komen we steeds dichterbij het punt waar we de cacheroute verder willen aanvangen. Maar het begint al snel harder te plenzen.
We besluiten de bui even langs ons heen te laten gaan en gaan het grand café 'De Winkel van Sinkel' binnen. Binnen is het huiselijk verlicht en lekker warm en vooral droog. We ploffen op één van de banken en bestellen koffie en water. We kijken nog eens goed naar onze papieren en onze iphone en bespreken onze aanpak nog eens in detail. We zien dat er ook nog een speciale app voor trajectum Lumen is, vooral voor de gewone wandelaars, waar veel informatie in wordt beschreven over het traject. Deze installeer ik op mijn iphone, wellicht handig als we bij bepaalde knooppunten twijfels krijgen.
We doden de rest van de tijd op onze mobieltjes. Het is letterlijk de tijd doden. Ik heb deze week hard gewerkt en ben moe. Mijn partner houdt contact via whatsapp en facebook met de achterban. Mijn gedachten gaan naar de glorietijden toen we elkaar nog van alles te vertellen hadden en alleen aandacht voor elkaar. De dynamiek van de wereld en van onszelf verandert in de loop van de tijd en soms vind ik dat beangstigend. Het is alsof ik niet bij die stilte kan 'stilstaan', want het betekent namelijk ook dat we elkaar heel goed kennen. Hoewel al deze social media apps ons zeker in contact brengt met mensen die we niet elke dag zien, en dat dat zeker een plus punt is, merk ik ook de behoefte aan contact in het hier en nu, met elkaar. Eigenlijk wordt de behoefte omhuld door gemis. Ik ben te moe om er energie in te steken, dat plan ik voor een later moment. Ik steek hand in eigen boezem, niet alles kan altijd van het beste en met volste energie zijn, rust is goed en noodzakelijk voor herstel.
Het is droog volgens buienradar. We rekenen af, en pikken een verfrissend pepermuntje mee dat bij de kassa in een mandje is gepresenteerd. We lopen naar buiten en zien dat de buienapp een slechte representatie is van de werkelijkheid, en blijkbaar het contact met de weergoden heeft verloren. Het regent nog een klein beetje. De kou slaat om ons heen. Ik haal mijn partner over om verder te lopen, want zij gelooft niet meer dat het droog wordt. Zij heeft behoefte aan warmte. Gelukkig heb ik gelijk, na tien minuten is het dan toch echt droog.
We lopen onze queeste, Trajectum Lumen, stap voor stap verder, en gelukkig gaat het ook steeds makkelijker en vinden we de antwoorden op vragen ondubbelzinnig. Minder twijfel over wat we nu behoren te zoeken, is toch fijn op zo´n grote puzzeltocht. We zien dat bijna alle lichtkunstwerken ook actief zijn, en het is een mooie samensmelting bij alle kerstverlichting in de straten en winkels. We zijn helemaal in kerstsfeer.
Bij de St. Pieterskerk krijgen we een cadeautje. We zijn daar een deel van de puzzeltjes aan het oplossen. Het is duister, uit de kerk schijnt warm licht door de klassiek Romaanse ramen. Terwijl we daar rondlopen horen we het oefenen van het koor door de ramen heen komen. Het kleurrijke lichtspektakel, gecombineerd met afgewogen en het hart rakend gezang.en de kerstgeest die al een beetje in mijn hoofd ronddwaalt, maakt het wat we altijd een parelmomentje noemen. De hand met de iphone met vragen en route gaan dan naar beneden. Mijn blik op mogelijke oplossingen van de puzzel wordt vervangen door het stilstaan in het moment en ik geniet van de sfeer van licht en muzikale stemmen: ´Trajectum Lumen´ heet voor ons even ´Momentum Lumen et Cantum´.
In eerste instantie wilde ik naar binnen om de sfeer te proeven, het lijkt me een mooi schouwspel en een prachtige aanvulling op Trajectum Lumen. Maar als ik over de drempel stap bedenk ik me. Ik wil zelf een kaarsje kopen, en branden voor iemand die me dierbaar is. En voor mensen die zijn overleden, maar nog steeds voortleven in mijn hart. Er was geen geld voor nodig om deze stap te nemen. Kaarsjes waren niet te koop, ik kreeg er eentje gratis bij de ingang van de kerk.
Ik stak het kaarsje aan en liep langs een verlichte weg van waxinelichtjes naar het plateau waar vele kaarsjes waren geplaatst en zette deze erbij. In een schaal lagen papiertjes met een klein stukje tekst, bedoeld als bemoediging. Ik heb er eentje genomen.
De kerk was vochtig en enigszins koel en koud. De ruimte gaf geen zicht op de geschiedenis van de kerk, noch een mogelijkheid om de architectuur te analyseren en te bekijken. De lampen waren uit en alleen de kleine kaarsjes verlichte de kerk. Op de banken zaten veel mensen, stil, in eigen gedachten, waarschijnlijk bij de eigen kaars en waar deze voor stond. De kaarsjes, de mensen en het met waxine verlichte pad ernaar toe was het enige wat zichtbaar was.
Ik besloot dit keer mijn iphone niet te gebruiken, geen fototoestel te pakken, en met aandacht stil te staan bij de reden waarom ik dat kaarsje daar neerzet, en op dit moment.
Geen foto's, geen apps,
slechts ingetogen rust
eenvoudig
Geocachen, voer voor psychologen
Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten