We zoeken op de geocache app naar een geocache niet ver uit de buurt. Het was al half vier, en de zon blijft niet lang aan de hemel. We willen voldoende licht hebben om de cache te kunnen zoeken. We twijfelen wat te doen, en zoeken uiteindelijk naar een traditional cache, eentje die je gewoon kan zoeken, zonder een grote wandeling te hoeven maken.
Wij kijken op de app en bekijken verschillende mogelijkheden. Er is veel keus, en het is lastig kiezen. We selecteren een geocache in de buurt van Leusden: geocacheknooppunt-86-moved. Dat is een klein half uurtje fietsen. En omdat we niet al te veel tijd hebben, trekken we snel onze jassen aan, doen een muts op, het is namelijk koud en winderig, en halen onze fietsen uit de schuur.
Het zit niet mee, we hebben flinke tegenwind en moeten echt heel stevig trappen om vooruit te komen. Het lijkt alsof de wind ons wil tegenhouden. Ik twijfel of we een cache op een te grote afstand hebben gekozen. Maar we zetten een stevige trap in, en rijden langs de fietspaden richting Woudenberg. We praten onszelf moed in, want wind tegen op de heen weg, geeft wind mee op de terug weg.
We kijken af en toe naar de lucht. Gelukkig is het droog, de zon schijnt, maar staat al vrij laag. Vanuit dat perspectief willen we snel bij de cache zijn zodat we voldoende tijd hebben om te zoeken. Maar de zon en wind maakt het natuurlijk niet uit. We zijn slechts een paar nietige mensen, die langzaam voortkruipen in een grote wereld. Het lijkt alsof de elementen met ons spelen. De wind speelt met onze wielen, en mijn wiel lijkt zelfs wel te waggelen in het geweld. De wind blaast stormachtig, we hebben weinig beschutting langs de weilanden,
We hebben bij een kruispunt even een overleg of we wel op de juiste plek rechtsaf gaan, dichtbij de plek van de cache. Maar helaas valt het tegen, we moeten we toch nog een stuk verder. Maar we vorderen gestaag. Het lijkt dat de tijd aan onze kant staat. De zon is nog niet onder en we zijn nu ongeveer een kilometer voordat we op de plek komen die de gps aangeeft. We zijn al een beetje in juich stemming, want dit gaat lukken. Een mooie afsluiting van onze vakantie is in bereik, en onze eerste cache van het jaar, ondanks dat de wind fel om ons heen slaat.
Opeens lijkt er een tak in mij achterwiel te raken. Bij elke wenteling hoor je een soort geruis, het geruis van bladeren tegen het spatbord. Ik kijk naar mijn achterwiel, maar geen tak te bekennen. Shit, sis ik binnensmond. Ik merk dat ik niet meer op lucht fiets, en dat mijn wiel hard de grond raakt. Het luide geruis, dat op slepende bladeren leek, blijkt een versterking van de wind, en wordt veroorzaakt door een lek in de band. Dan is het stil.
We hebben gewonnen van de elementen, maar niet van het lot. We stranden 500 meter voor de cache.Mijn band is lek, en we kunnen geen kant meer op. Er zit niets anders op, we moeten terug, met de cache in het zicht. Mijn partner fietst terug naar huis om de auto op te halen, en ik besluit met de fiets aan de hand terug te wandelen. De kracht van het niet bereiken van de cache is bijna net zo groot als de kracht van het niet vinden.
En in mijn hoofd komt op, 'Jammer, nu kan ik ook niet genieten van de wind in de rug op de terugtocht'. Terwijl ik naar huis loop wordt het langzaam schermerig, en kijk ik nog eenmaal achterom...
Voer voor psychologen
Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten