De sleutel

In mijn werk als zelfstandige zijn er verschillende manieren om aan opdrachten te komen. Dat gaat tot actief en heel specifiek acquireren tot het laten weten dat je beschikbaar bent om ingezet te worden op projecten. Het succes is niet makkelijk te achterhalen. Bij veel opdrachten lijkt toeval de sleutel, ik heb de code tot 100% succes nog niet kunnen kraken...

Toeval is een sterk ding. Als ik naar een boekhandel loop, en ik bekijk verschillende boeken, dan kan ik kort even door het boek bladeren, dan kijk ik naar de titel en naar de omslagillustratie op de kaft. En dat moet dan mijn koopgedrag gaan bepalen. Ik heb vaak geen idee, laat staan zekerheid, of ik dit boek wel of niet wil kopen. Ik doe het op de gok en op gevoel. Pas nadat ik het boek uit heb, heb ik werkelijk beeld of het verstandig is geweest het boek aan te schaffen, overigens blijkt 99% van mijn gevoel goed geweest te zijn. En zo gaat het eigenlijk ook met het boeken van vakanties.

In geocaching is het niet anders wanneer ik een leuke cache wil uitzoeken. ik zoek grofweg door de titels, plekken waar ik eens heen wil, soms blader ik door de logs om te lezen, eigenlijk snel scannen, van lezen is niet eens echt sprake, hoe anderen de cache hebben ervaren. Mijn ervaring is dat in de meeste logs iedereen toch een positief bericht geeft, een enkeling een kritieke noot. Vaak blijft het zelf ondervinden van de zoektocht de enige maatstaf.

Zo wilden we enige tijd terug een cache doen in de buurt van Amsterdam en dan met name in de buurt van mijn werk. Ik wilde mijn partner de eetgelegenheid 'De Boeletuin' eens laten zien, en wellicht een lunch halen. Ik eet vrijwel elke dag tussen de middag in deze ´oase van groen op de zuid-as'. Maar deze eetgelegenheid, overigens een moestuin, met een soort uit containers opgebouwd eet-establishment,  is vooral bedoeld voor door de weeks, wanneer de grote gebouwen die rond dit stukje groen staan heen gonzen van bedrijvigheid. Je ziet hier mensen een moestuin onderhouden of een hapje eten, even weg van de dagelijkse stress. Maar goed, de boel was dus gesloten.

Ik vermoedde ergens al dat we in het weekend voor een gesloten deur zouden staan, dus zochten we ook een geocache-multi in de buurt uit. Ons oog viel op Boschplan 75 jaar, een tocht door het Amsterdamse bos. Het woord 'bos' is hier misschien overdreven, het lijkt meer op een soort 'Central Park' zoals in New York, maar nu dus in Amsterdam. Het bos ligt ingesloten tussen Amstelveen, Schiphol/Oost en Amsterdam.

Het bos is groter dan we verwachtten, en het is er in het weekend erg druk. Veel mensen met kinderen lopen van en naar de geitenboerderij en ook veel andere wandelaars en sporters genieten van het mooie weer. Maar je kunt er echt een lange wandeling maken, zo zien we terwijl we de geocache stap voor stap de waypoints doorlopen. We hebben echt af en toe het idee dat we niet in Amsterdam lopen, maar in een stuk uitgestrekt natuur. Het enige wat maakt dat we weten dat het bos ingebed is tussen groot stedelijk gebied is dat je altijd auto´s en vliegtuigen hoort (landingsbaan 22 van Schiphol ligt bijna haaks op het gebied).


Ergens halverwege komen we op een heuvel. Trappen leiden naar een soort uitzichtpunt. We zien boven op het plateau van het uitzichtpunt sporters hun spieren en uithoudingsvermogen trainen. Terwijl we even op het uitzichtpunt rondkijken zien we de trappen naar beneden. De trappen stoppen bij het hoofdpad, maar daarachter zien we dat het geheel op een hoge heuvel ligt. Verrassend in het platte Amsterdam.

We zien sporters de heuvel op rennen, en de trappen naar boven als extra uitdaging meenemen. Een jongedame en heer gekleed in hardloop kleding. Ik hoor de jongedame nog zeggen 'Zullen we nog een uitdaginkje doen, de trappen heen en weer sprinten'. Ik moet er om glimlachen. Ik heb vanmorgen hardgelopen, en weet welk plezier trainen kan geven.


Ondertussen lopen wij de trappen weer af en lopen de heuvel af naar beneden. Omdat dit pad op de heuvel niet de hoofdweg is, maar meer een soort zandpad tussen het gras van de heuvel, zijn  hier minder mensen, eigenlijk geen. heerlijk!  Dan ziet mijn partner opeens een sleutel op de grond, precies op het pad, zwart op donkerbruine grond, het is dat je toevallig je blik erop richt, anders had je hem niet gezien. Het blijkt een autosleutel te zijn. Het is geen sleutelbos, en we vermoeden dat deze sleutel van één van de sporters is. we kennen het zelf maar al te goed: als je gaat sporten neem je alleen de autosleutel mee, je wilt geen gerammel in je zakken.

De sleutel is schoon. Deze ligt hier duidelijk niet een aantal dagen. We kijken terug naar de plek waar we de jongeman en dame zijn tegengekomen, maar het plateau  is ondertussen verlaten. De sporters hebben blijkbaar hun trappen training afgerond en zijn weer verder gegaan. Geen mogelijkheid om ze te achterhalen. Maar de vraag is natuurlijk ook of deze sleutels bij hen hoort. Gevoelsmatig denken we van wel. En we kunnen ze ook niet achterna rennen.

Maar dan blijkt dat er een vrouw met een hondje snel lopend ook de heuvel afkomt. Dat kan haast geen toeval zijn. Wellicht de eigenares? Bij navragen blijkt dit niet zo te zijn. Tja wat moeten we nu met de sleutel. De mevrouw suggereert de sleutel naar de politie te brengen, maar voor ons betekent dit dat de sleutel mee gaat naar Utrecht en daar wordt afgegeven. Niet handig voor de eigenaren bedenken we ons.  De mevrouw stelt voor dat zij de sleutel mee neemt, zij woont meer in de buurt en gaat hem afgeven bij de politie van de gemeente.

De vraag is of deze sleutel succesvol afgeleverd gaat worden. Althans, afleveren zal wel gaan, maar de sporters zullen straks bij de auto aankomen en dan niet naar huis kunnen gaan. In mijn hoofd speelt het scenario al af, als het mij zou overkomen zou ik flink balen. Dan moet je iemand bellen die de reserve sleutel komt brengen, etcetera etcetera. We kunnen niets meer doen. We moeten het loslaten. 

Ondanks dat we de sleutel hebben afgegeven, zijn we de rest van de cache nog alert op sporters die we mogelijk herkennen. Maar de sporters zijn we niet meer tegengekomen. Het bos is groot en de kans is klein.


Langzaam komen we weer in onze geocaching-zen. we genieten van de mooie herfstkleuren. Het herfstgele en oranje boomblad steekt prachtig af in het licht van de zon. En helemaal aan het eind vinden we, na enig zoeken, ook de cache.

We hebben veel plezier aan de cache gehad. Het was een leuke route, het park lag er mooi bij, het was leerzaam en we weten nu meer over het ontstaan van het Amsterdamse bos. En het speciale moment was toch het vinden van de sleutel. Een gebeurtenis die op een gekke manier in ons hoofd blijft hangen. Toeval? 

Geocaching
Voer voor psychologen

Johan