De vrouw die niet op de foto wilde...

Met geocachen zoek ik heimelijk de cache, dreuzels blijven hopelijk op afstand. Ik wil opgaan in de massa, zonder dat ik gezien wordt de geheime plek te vinden. Ik ben kwetsbaar als er veel mensen zijn, ik wil niet opvallen en het cachemoment intiem delen in een log, en het daarmee toch ook weer delen met het grote publiek, de ingewijden. Ik log heroïsch, laat een stuk van mijzelf zien waar ik sterk in bent. Er daar zit iets dubbels in ervaar ik in de volgende tocht...

Het is de laatste dag van september. Verkoudheid waart rond, binnen ons gezin is iedereen snotterig. Vanmiddag hebben we beide vrij. Als je dan toch wat ellendig bent, is hangen op de bank wel prettig, maar rustig wandelen in de frisse lucht is fijner. We besluiten een geocache in de buurt te zoeken, voor een niet al te lange wandeling. Even lekker in de buitenlucht, het was lekker weer, dus dat past goed.

Wie kiezen voor de geocache 'Blikkenburg' bij Driebergen-Zeist. Het is een tochtje van drieeneenhalve kilometer. We zetten de auto dichtbij. En wandelen de waypoints op ons gemakje af. Het is een mooi stukje om te lopen. De omgeving bestaat uit weilanden met smalle wegen waar mooie huizen, boerderijen en landhuizen staan. De sfeer van het landschap is intiem door de bomenrijen langs de velden en wegen.

Het leuke is de afwisseling, bosparken en weilanden wisselen elkaar af en de tocht gaat ook langs een huis van een beroemde pianist Soerjadi. We zijn zelf niet zo'n beroemdheid aanbidders, zeker niet van de huizen waarin ze wonen. Ieder mens moet toch zonder pottekijkers gewoon zichzelf kunnen zijn in hun eigen optrekje. Maar op een een of andere manier zijn dat toch leuke weetjes die vermeld staat in de geocache beschrijving.

Beroemdheden staan in de schijnwerpers, op tv, in de krant, op internet. De wereld kijkt ongenuanceerd mee en programma's op televisie, internet en artikelen in tijdschriften wakkeren het aan.  Iedereen is je vriend, maar we kijken vooral naar het beeld wat de beroemdheid representeert, niet wie iemand als mens werkelijk is. En we smullen van ellende en drama van deze mensen, het zal je maar gebeuren. Je moet stevig in je schoenen staan om daar mee om te gaan. Er ontstaat een soort virtuele intimiteit van je fans richting jou, maar niet andersom. Kwetsbaarheid en zichtbaarheid is lastig wanneer je continu in de schijnwerpers staat.

Stel je voor, gaan mijn gedachten, je bent als beroemdheid net zo gammel als wij zijn, verlopen neus, wat wit in het gezicht, je bent helemaal niet fris, en je wordt door potentiële fans herkent. De uitstraling in je werk, op het podium, in de publieke belangstelling verlangt geen kwetsbaarheid, maar een goede presentatie. Je bent in functie en je speelt je rol, en buiten die rol verwachten mensen dat je daarin blijft acteren. Lastig, want geen mens is altijd op zijn best en kwetsbaarheid is menselijk en een gegeven. Gelukkig kunnen wij met een verkouden en verlepte uitdrukking op ons gezicht over straat, geen mens die daar aanstoot aan geeft, ik ben er dankbaar voor. Je kunt jezelf zijn, zonder dat dit consequenties heeft. Dit maakt lichamelijk en mentaal herstel makkelijker. Logisch, je kunt alle energie naar binnen richten en hoeft geen rekening te houden met mogelijke kwetsuren van buitenaf.

We lopen het laatste rondje naar de cache waar mooie landhuizen en het kasteeltje Blikkenburg staan. 

Het doet me denken aan mijn jeugd. Ik heb zelf ook in een groot huis mogen wonen, en daarbij ook moeten ervaren wat dit sociaal betekent. Ik heb echt 'vriendjes' gehad die vriendschap aanknoopten omdat ik in een groot huis woonde, en dit ook expliciet meldden. Gelukkig had ik daarnaast ook echte vrienden. Als kind leer je snel wat het verschil is en je ontwikkelt je daardoor, in mijn geval wat scherper op principes in contact.

We zijn dicht bij het eindpunt en berekenen de cachelocatie. Na de cache gevonden te hebben lopen we terug naar de auto. Dit is nog een mooie weg door een veld langs het water. En daar wacht ons een nog mooiere ervaring dan het vinden van de cache zelf.

In de verte en op de helft van het pad staat een bankje waarop iemand zit. Het is ver weg, een stipje, maar de fel roze kleding steekt opvallend af ten opzichte van al het groen.  Ik maak een foto van het landschap, en ik zeg nog, ´jammer dat er iemand in de verte zit, het stoort de landschappelijke foto´. Als we verder lopen en dichterbij het bankje lopen zien we een wat oudere vrouw zitten lezen. Het beeld en wat de lezende vrouw presenteert is om te genieten. Het bankje staat midden in de weilanden, langs een mooi weggetje, in de buurt geen bouwsels. Zij is duidelijk naar het bankje gelopen om juist hier te lezen. Wat is er mooier dan iemand genietend in de natuur, een boek lezend op een eenzaam bankje met mooi weer. Het geeft een mooi zen gevoel. De vrouw heeft mooi zilver lang enigszins los gevlecht haar en roze kleding.

Ik wil graag dit beeld meenemen in deze blog. Ik vraag haar of ik een foto van haar mag maken. Ik wil het bovenbeschreven beeld graag vastleggen en bewaren en het mooie ervan delen. Het zenmoment wil ik stileren in een mooie foto. De mevrouw kijkt me vriendelijk aan, zij maakt heel mooi een persoonlijke verbinding met haar woorden en maakt de keuze. Ze zegt: "Als ik u zo zie vindt ik het geen probleem als u een foto maakt voor uzelf, daarin vertrouw ik u wel. Maar omdat u de foto ook wil gebruiken om op internet te plaatsen, ben ik daar wat huiverig voor. Ik ben niet zo bekend met internet, maar ik hoor daar soms gekke verhalen over. Je weet niet wat anderen met de foto doen. Daarom wil ik vragen om geen foto te maken."

In mij twee emoties: ik vind het geweldig en ik heb een teleurstelling, beide verstrengeld en het maakt me stil, en in mijn hoofd vechten beide emoties om een plek. Maar wat past het antwoord mooi bij het beeld en het moment en het thema van deze blog: Intimiteit, kwetsbaarheid en zichtbaarheid.

We nemen afscheid en lopen het pad af naar de parkeerplek. We praten na over de keuze van de vrouw, en de twee emoties sturen ons gesprek. Ik kijk achterom en zie dat de vrouw weer ongestoord in haar boek leest. Het voelt alsof ik een nederige les heb gehad. Dank je wel mevrouw, die niet op de foto wilde...

Geocachen, zichtbaarheid, kwetsbaarheid en zen...
Voer voor psychologen

Johan