Duister genoegen

Deze vakantie kwam het er eindelijk van. Ik wilde al heel graag eens een nachtcache doen. Maar allerlei omstandigheden maakte dat het niet doorging. We hebben wel eens een cache gedaan die echt in het donker plaats moet vinden, in ons geval was dat Trajectum Lumen in Utrecht. Deze cache is gebaseerd op bestaande lichtkunst. We wilden toch ook eens een nachtcache proberen waar speciaal voor de cacheroute  reflectors en dergelijke zijn aangebracht.

Afgelopen zomer ben ik op vakantie geweest in Frankrijk. Dichtbij onze vakantieplaats waren diverse caches, en heel toevallig, nog geen 10 minuten rijden met de auto, was er ook een 'echte' nachtcache aanwezig: 'une nuit aux Ganges'. Nu loop ik caches meestal met mijn partner, maar in dit geval wilde de jongelui ook wel mee. het duurde tot de laatste week van de vakantie toen we ook echt aanstalten maakten om naar de cache te gaan.

De cache was in het Frans geschreven, maar we hadden wifi, en de vertaal apps hielpen ons makkelijk aan de vertaling van de tekst. Iedereen neemt zijn telefoon mee met de zaklantaarn app, we hebben namelijk geen echte zaklampen meer, hoe zo modern! 

We wachten tot het schemer is, en stappen in de auto. Ik rij langzaam, de startplek is redelijk snel te bereiken, en de eerste cache wil ik graag in het pikdonker ontdekken.

De zon gaat langzaam onder, en zelfs als hij onder is, merken we dat de schermer nog veel licht geeft.

We hebben geluk. Hoewel de cache dicht bij een camping start, is het laatste stuk van de weg ernaar toe zonder straatlantaarns. het is echt donker. We zetten de auto langs de kant, bij de laatste lantaarnpaal, en we lopen als groep, twee volwassenen en vier jongeren, naar de startpositie. Het is geweldig donker, en dat geeft een prachtige sterrenhemel. Heel mooi om te zien dat zelfs de melkweg stevig langs het firmament schittert. Dit is iets wat ik helaas op de Utrechtse Heuvelrug nooit zie, we hebben veel strooilicht in de buurt, en de lucht in Nederland lijkt altijd vochtig en enigszins verlicht. Als ik sterren wil kijken, zie ik vooral de meest heldere. Maar in Frankrijk, bij de nachtcache, zien we zoveel meer detail.

De startplaats ligt in een bos, tegen de duinen aan. Wij kijken op onze gps applicatie, en zien dat het startpunt iets van het pad af ligt, eigenlijk op een open plek tussen de bomen. Om bij die open plek te komen moeten we in het donker toch langs een soort haag van bomen. Enkelen in de groep zijn al iets van hun stuk gebracht. het is toch vreemd om door die donkere en grijze duisternis langs bomen te kruipen. 

We hopen op de open plek iets te zien van een aanwijzing, misschien een lichtreflector. Maar hoe we ook schijnen, er licht niets op wat op een start van de route zou moeten wijzen, behalve allerlei natuurlijke lichte plekken op de takken van de donkere bomen. We besluiten in tweetallen uit elkaar te gaan, en elk in een richting te zoeken. In mijn lichaam voel ik duidelijk opwinding. Hoe oud en volwassen ik ook ben, ik merk dat het spannend is. leuk! 

We zoeken een half uur op de plek en met cirkels eromheen. Elke keer denken we iets te zien, maar dan blijkt het toch geen aanwijzing. Tussen de bomen schijnend en sluipend slaan we grote macabere schaduwen, en soms lopen we met onze gezichten door spinnenwebben. Ik moet er niet aan denken wat er allemaal krioelt. Soms doen we de telefoons even uit, en dan staan we midden in het bos, zonder een pad, en lijkt het alsof we verdwaalt zijn. Maar gelukkig zien we dan altijd even verder opeens weer een licht aan gaan van het andere tweetal, dat ook aan het zoeken is.

Op een gegeven moment komen we bij elkaar. we zitten niet op het goede spoor is onze conclusie. We proberen de Franstalige logjes te ontcijferen, en we lezen, zo goed en kwaad als het kan, dat ook anderen de start het lastigst vinden. Dat geeft in ieder geval hoop. We proberen te beredeneren wat er fout kan zijn in onze aanpak, en we proberen te denken vanuit de CO die de cache heeft gelegd. Het is ons in ieder geval duidelijk, dat de reflectoren duidelijk te vinden zouden moeten zijn, en ook dat deze waarschijnlijk langs paden zullen lopen, en, vermoedelijk niet in de richting van de camping, maar juist verder het duister in. We vermoeden ook dat er in ieder geval reflectoren zijn bij splitsingen. Vanuit deze redenatie lopen we het hoofdpad verder uit. Een stuk verder vinden we opeens een reflector. Het valt me tegen, ik had veel meer lichteffect verwacht. Je moet echt heel goed kijken. Maar, we hebben de eerste gevonden, en dat is goed nieuws. We slaan de kruising in van de reflector, en langzaam lopen we als groep zandpaden in.

Langzaam komen we verder, verlicht door een sterrenhemel en een klein sikkeltje maan, en de mobieltjes van de twee teamgenoten voorop. Om ons heen bomen en in de verte het geruis van de zee. Na ongeveer twintig minuten komen we bij gekleurde reflectoren, wat volgens de omschrijving betekent dat de cache dicht bij ligt. En een paar minuten later, op een kleine open plek in het bos, vinden we de geocache.

Ik geniet met volle teugen. We loggen de cache, en op de terugweg kijken we uitgebreid naar de sterrenhemel. Het is een paar dagen voorbij de tijd van de jaarlijkse meteoren piek, sommigen van de groep zien er eentje, andere geheel niet. We lopen terug en stappen met genoegen terugkijkend in de auto. Het voelt  als leuke spannende ervaring, alsof een jonge jongen in dit volwassen lijf zich even lekker roert. Heerlijk dat die weer even aanwezig is.

Geocachen
Voer voor psychologen

Johan