Ruimte maken, samen en alleen

Heerlijk is dat. Door de weeks hebben we het beide druk. Vaak zijn we 's avonds moe, en naast sporten of hobby, zijn de avonden vooral voor het bijkomen van een drukke werkweek. Het is dan heerlijk lekker op de bank te hangen. Je moet niks, het mag...

Bij onze verplichtingen zit veel werk. We hebben allebei werk waarwe  veel contact hebben met met veel mensen, en naast waardevolle contacten, ook veel contact over het oplossen van lastige zaken. En lastige zaken lijkt heel vaak te gaan over concrete situaties, maar in werkelijkheid gaat het heel vaak over onszelf en hoe we ons tot dingen verhoudern. Hoe we omgaan met dingen die niet werken zoals we willen en hoe we daar grip op proberen te krijgen. Om mensen (waaronder ikzelf) dan bij elkaar te brengen vraagt investeren in tact, diplomatie en met soms door grenzen af te bakenen. Dat vraagt mentale energie. En om weer op te laden vraagt dat evenredig ook mentale rust.

Ik heb vaak veel tijd voor mezelf nodig, ik wil dan even geen gedoe aan mijn hoofd. Gewoon lekker iets anders doen, en liefst iets ongeplands. Lekker even genieten van het moment. Heerlijk als daar de ruimte voor is. Dat kan sporten in de buitenlucht zijn, lekker wandelen, even bladeren door tijdschriften, lezen, contact met fijne mensen. Ik heb die tijd nodig om te herstellen en te groeien.

Het fijne van een weekend is dat je overdag vaak kan doen wat je wilt. Voor eens betekent dat we dit weekend weer een geocache in de natuur opzoeken.

We pakken de geocache app en kiezen voor GCMJJ8 - Oud Reemster Heide. Het ziet er uit als een heerlijke wandeling in de natuur. Hij ligt aan de rand van de Veluwe. Voor ons is dit nog geen half uurtje rijden

We rijden richting Ede. Niet veel later verandert het landschap van snelweg  naar een lokale weg door het bos. We parkeren de auto op de door de geocache aangegeven parkeerplaats. Deze ligt langs de weg aan het rand van het bos en de heide. Het is hier erg druk, we zijn duidelijk niet de enige die willen gaan wandelen. Ondanks dat we we ver van de bebouwde kom zijn, is de parkeerplaats helemaal vol. We vinden nog net een plekje, gelukkig.

Eigenlijk is het even slikken, een hoop mensen op een kleine plek, terwijl we hoopten lekker in de natuur te wandelen, met een gevoel van vrijheid en weidsheid. Op ėėn of andere manier voelt dat anders als er zoveel mensen zijn. Je hebt de natuur niet voor jezelf. Als dat al kan. Maar hier zijn al vele voetsporen neergezet vandaag.


We lopen langs het prachtige parkoers van deze multi, Het ligt in een prachtig gebied, aan de rand van de Veluwe. In eerste instantie wandelen we langs een pad waar veel mensen van en naar de auto's lopen. Dan lopen we al snel in een iets rustigere route. Deze multicache werkt met foto's waarmee je de schat kan uitpuzzelen. Bij elk waypoint hoort een foto, en door de ongesorteerde foto's juist te plaatsen kun je aan het einde van de wandeling het juiste coördinaat vinden.

Heerlijk is het om gewoon lekker alleen rond te zwerven over de heide. Zijn we nu mensen die die als een kluizenaar leven en contact vermijden? Het tegendeel is het geval. Maar we hebben ook de balans nodig: soms houden we van actief soms van rust, soms gepland en soms spontaan en zo ook samen en soms alleen. Zelfs de beesten hebben deze balans nodig, gezien de borden die we af en toe tegenkomen onderweg.

We lopen de eerste waypoints in een gebied met gras, heide en bomen. De route loopt deels langs de kleinere paden, daar zijn vrijwel geen mensen. Maar al gauw loopt de route langs drukkere stukken, we zien verschillende gezinnen, stellen en mensen met honden. Het is gek, je loopt langs elkaar, elkaar voorbij, en je hebt geen contact. Ieder probeert, gekeerd in zichzelf, zich af te zonderen, in een eigen heimelijke wereld, terwijl we fysiek dicht bij elkaar lopen.

Op een gegeven moment komen we bij een houten bankje. Op ons fotolijstje staan meerdere bankjes, en dit was ons eerste plek met een bankje. En op het bankje zitten mensen. Van een afstandje kijken we naar het bankje, is het er eentje zoals op de foto staat? Dat moet een raar gezicht zijn. We stonden daar te smoezen, en voor de mensen op het bankje zal het lijken dat we hen observeerden in plaats van wat we werkelijk deden. Dan besluit ik contact te maken. Ik  maak een praatje en leg uit dat we met een soort speurtocht bezig zijn. We hebben een korte chat. Toch even leuk, ondanks dat we op ons zelf wilden zijn. Dat we het kunnen kiezen, en het ons ook uitkomt, maakt dat het prettig is.

We lopen de route verder. De afstanden tussen de waypoints worden langer. De drukte blijft. Samen en toch op ons zelf. Het is prachtig en we genieten van de omgeving. Op een gegeven moment komen we bij een groot veld waar in de verte paarden op een heuvel staan te kijken. Langs de rand zit een kolos van een rund in de schaduw. We lopen heel voorzichtig naar het beest toe. Hij is wel erg groot, en duldt hij de aanwezigheid van ons? Komen we niet in zijn territorium en valt hij aan? Het beest blijft ontspannen liggen, alsof we er niet zijn. We zijn samen en toch alleen. Geen spoor van enige reactie bij het rund.

Het is een lange route, tegen de tien kilometer. Helemaal aan het eind komen we op een rustiger pad. Dit is het laatste punt waar we de coördinaten van de stash bereken. Eerst komen we er niet uit. We hebben ergens een verkeerde foto  geplaatst, en onze ordening klopt ook niet helemaal, want naast echte waypoint waar een foto bij hoort, zijn er ook waypoints tussen die geen foto hebben, waardoor we verkeerd hebben genummerd. Wat nu?

Dan verschijnt er opeens een wat oudere man op het pad. Hij vraagt vriendelijk of wij de weg weten naar de hoofdweg... Een bijna filosofische vraag als je erbij doordenkt. En hoe passend bij het moment dat we zelf ook een beetje de weg kwijt zijn bij deze geocache. Of we de weg kunnen wijzen en of we bekend zijn. Tja, eigenlijk niet, we kunnen deze heer niet helpen. Maar we stellen voor dat we op onze mobieltjes even de kaart erbij zoeken. Maar de man, die zo onverwacht tevoorschijn kwam en contact maakte, wees dat vriendelijk af. Hij wilde ons niet storen, hij wilde ons niet te veel belasten met zijn vragen. 'Ik ga die kant wel op, dan vind ik het wel'. Vreemd genoeg sloeg hij het kleinste zanderige pad in, op weg naar de hoofdweg. We kijken elkaar even aan, en dan is de man al verdwenen.


We waren weer alleen, samen met de puzzel. We keken nog een keer naar de nummering, en gokte een foute foto. We tikten de gevonden formules en antwoorden  in Geocaching buddy, een handige geocache-app op de Iphone waarin je antwoorden en de formule van de coördinaten kan plaatsen. De app wijst naar de stash, redelijk dichtbij. Toeval of niet, in hetzelfde paadje waar de man in is verdwenen. We zoeken naar de stash, en na een tien minuten zoeken vinden we hem, goed verstopt, op een eenzame plek. 

De man die ons aansprak, die hebben we niet meer terug gezien. We hadden even contact, op zoek naar onze eigen weg. Daarna rijden we weer naar (t)huis.

Geocaching, voer voor psychologen...

Johan