Het is winter, er is geen sneeuw, maar de rijp is net aan het smelten. We gaan redelijk vroeg op weg om een mooie wandeling te maken, die ons langs enkele caches laat lopen. We hebben een algemene (niet geocache) wandeling uitgezocht, en langs de route zien we de traditionele geocaches liggen die we willen meepikken.
We nemen de auto vanuit het hotel, en rijden naar het dorp waar de wandelroute begint. Als we door het dorp rijden naar de parkeerplaats voor deze wandelroute, komen over een grote stuwdam, die er is geplaatst voor elektriciteitswinning. De weg is slechts één auto breed, en een stoplicht regelt dat om de beurt auto's van de ene kant of de andere kant de dam oversteken.Het is precies 0 graden. Maar we houden wel van een frisse neus halen. Op de parkeerplaats aangekomen zetten we onze muts op en doen we onze handschoenen aan, en trekken de sjaal nog eens strak aan. De wandeling is met een speciale 'wandelapp' te doen, en we vangen aan. De wandeling gaat eerst langs de weg, langs een steile helling. We lopen zo langzaam omhoog over modderige paadjes door het bos. Het bos is deels gekapt, er is duidelijk houtwinning. Maar we zien geen houthakkers, het is vandaag zondag, dus een rustdag.
Tegelijkertijd kijken we op onze geocache app. Deze geeft aan waar we zijn en welke geocaches in de buurt liggen. We zien verschillende geocaches op nog geen 500 of 800 meter. Maar we hebben onszelf flink bij de neus genomen, want vrijwel elke geocache in de buurt, is alleen te bereiken door een diepe vallei rechts beneden ons. Waar we in Nederland gewoon de weg even kunnen overlopen, is de vallei echt een hindernis die niet makkelijk te nemen is. De enige weg lijkt te lopen langs de flanken van de heuvel, en met geen mogelijkheid kun je veilig naar de andere kant, zonder het pad te lopen. In Nederland komt dit soort situaties natuurlijk ook voor, ik heb wel eens aan de verkeerde kan van het water gestaan. Hier gaan de meeste stashes dus onze neus voorbij.
We lopen gestaag het pad af, en deze gaat hoger en hoger. In de verte zien we een kasteel, die we later nog tegenkomen. Vanuit de kasteeltuinen klinkt over de vallei middeleeuwse fluit en trommuziek. Blijkbaar is er een feest of een uitvoering, wellicht voor toeristen (die we overigens niet tegenkomen). De benen merken de klim, het gaat langzamer, en op sommige stukken zijn we, eenmaal naar boven geklommen, echt even buiten adem. Heerlijk vinden we dat. Gelukkig zien we dan een traditional die wel te bereiken blijkt: een geocache met de naam ´nez-de-napoleon´. We lezen dat deze plek zo is genoemd, omdat er rotspieken over de rand uitsteken die de vorm hebben van de neus van Napoleon. Een maal op de plek aangekomen blijkt de cache niet één twee drie te vinden. We merken dat onze Iphone (jawel, die gebruiken we nog steeds) in dit rotsgebied met veel hout, een flinke afwijking kan geven. Dus we proberen te denken als de cachelegger. Zou hij of zij de stash bij de rots hebben geplaatst? We bekijken de hint, maar die is in het Frans. De vertaling krijgen we niet voor elkaar met onze middelbare school talenkennis. We hebben geen verbinding met internet, dat is hier niet, we kunnen dus ook geen vertaal app gebruiken.
We kunnen wel enkele logs bekijken, we hebben de cachebeschrijving offline gedownload, en dan worden de laatste logs ook opgeslagen. Gelukkig zijn er enkele in het Nederlands. De laatste log heeft het over een gevaarlijke en riskante plek. Ai... Als ik bij de rotsformatie sta, zie ik dat de rots uitsteekt en dan daarna een rechte steile wand, zo'n 500 meter naar beneden. Dat is niet fijn als je hoogtevrees hebt. Heel voorzichtig gaan we over de rots hangen en zoeken naar een plek waar de stash kan liggen. Het zweet klotst onder mijn oksels. En we vinden de stash niet. Dit is onze laatste wandeltocht vandaag, en het lijkt alsof de stash aan onze neus voorbij gaat.We durven niet verder over de rand te kijken en stoppen met onszelf te kwellen met hoogtevrees. Maar we geven niet op. Hopelijk leidt de cache-owner ons niet op zulke gevaarlijke plekken. En even later blijkt dat we er eigenlijk met onze neus op stonden, hoewel de plek zeker riskant is, vinden we de stash. Over de exacte plek vertel ik hier natuurlijk niets, want wellicht dat een lezer van deze blog op een dag zelf gaan zoeken, en ik wil daarom geen spoiler zijn.
We schrijven onze naam in het logboekje, en ik zag net, terwijl ik dit schrijf, we nog steeds de laatste logger zijn. Het ligt ook echt op een plek waar je niet alledaags komt.
We lopen verder. De weg lijdt ons langs de vallei en nar enkele kilometers naar beneden. Volgens de app moeten we de snelstromende beek via een pad oversteken, of wellicht een brug? Maar de app neemt ons bij de neus, want die blijkt er niet te zijn, en het water is een tiental meters breed. Daar springen we niet zomaar overheen. We volgen de rivier in de hoop toch nog ergens een brug te vinden, maar ook verderop is die niet aanwezig. Het enige wat er op zit is een plek te zoeken waar het water versmalt en waar rotsen in het water zijn waarover je heen kan springen. Gelukkig vinden we na een kwartiertje lopen zo'n plek. We staan bij het water en proberen een weg te vinden over grote en kleine rotsstenen die boven het water uitsteken. We hebben ondertussen meer dan een uur gelopen, we zijn op de helft, dus we willen geen natte voeten. Met deze kou en nog zo'n lange wandeling voor ons is dat niet handig. Mijn vrouwelijke wederhelft, heeft een weg gevonden om toch aan de overkant te komen. Nu ik nog. Op haar aanwijzingen ga ik van steen naar steen. Eentje is verraderlijk schuin, maar met handen en voeten en stevig vasthouden kun je daar op blijven staan. En dan spring ik uiteindelijk ook naar de overkant. Gelukkig. We zijn echter op een flinke afstand van de oorspronkelijke wandeltocht verzeild geraakt en hebben veel tijd nodig om weer terug op het pad te komen. Daar vinden we uiteindelijk nog een traditional, namelijk Reinhardstein. Ook voor deze cache moet wat geklauterd worden, maar het ligt op een mooie plek, en het is het allemaal meer dan waard.
We komen na een half uur wandelen bij het kasteel Reinhardstein zelf, deze ligt vlak bij de dam. Grappig om te zien dat er een brievenbus net naast het hek staat, de meneer of mevrouw die hier woont heet ook werkelijk zelf Reinhardstein.
Na een kwartiertje een pad op klimmen komen we weer bij de damwand aan, alleen nu aan de andere kant. We gaan de dam over, de route die we vanmorgen al een keer gereden hadden en lopen naar de parkeerplaats waar onze auto staat. Daar nuttigen we een paar boterhammen (met heerlijke zelfgemaakte chocoladepasta die we gekocht hebben bij een bakkerij in het dorp). Hier nemen we ook afscheid van de Ardennen, want morgen moeten we werken, dus we vertrekken meteen weer naar Nederland, naar al het klei dat een lonkend perspectief is.
Een weekendje geocachen in de Ardennen: van harte aanbevolen. Daar halen we onze neus niet voor op.
Een neus voor psychologen...
Johan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten