Niets maakt de kans op een zeester

Vorige week heb ik mijn debuut op toneel gehad. Het was een week met veel stress: plankenkoorts. Het viel niet mee om mijn rol goed neer te zetten, zo de eerste keer. Ik ben duidelijk niet als ster in de weg gelegd, maar ik vind het een belevenis om het te doen. Maanden repeteren en het optreden was hard (en leuk) werken. Maar nu heb ik vooral behoefte aan rust. 

Dus nu geen stress activiteiten, en vooral lekker niets doen. Ik heb een hang dag. Go with the flow, en de flow is: geen activiteiten, niets doen. Zo ging het de hele dag door, lekker niksen. Gezapig hangen op de bank, tijdschrift bladeren, kop koffie, voor je uit staren. Mij bevalt dat wel, zo nu en dan. En ondertussen, het gebeurt geheel automatisch, herstel ik van de stress van vorige week. 

We zitten ondertussen aan het avondeten, en ik merk dat ik weer energie heb opgebouwd. Ik merk dat ik geen zin heb om ook de avond te blijven niksen. Niksen is belangrijk, zeker af en toe gezond, maar het knaagt ook als een gemiste kans: een dag zonder beleving. 

We zitten met ons vijven te eten, ons gezin met aanhang. Heerlijk vind ik dat, gezellig met elkaar eten. We babbelen wat, we bespreken de dag, een grap en een grol. Ik heb niet vele te vertellen over vandaag, het was met recht een gezapige dag.

Ik krijg opeens een ingeving. 'Zullen we vanavond naar de zonsondergang kijken', roep ik uit het niets,  'Laten we naar zee rijden'. De jongeren kijken verrast op. De een vind het wel leuk de ander kijkt bedenkelijk. Mijn partner kijkt even verbaasd en glimlacht dan: 'Leuk!'. 

We willen snel na het eten weg. Ook al is de klok vorige week een uur verzet, we moeten toch opschieten om deze zonsondergang niet te missen. En het is mooi weer, die kans krijgen we niet altijd. Maar als we weggaan zijn we met z'n tweeën, de jongeren hangen toch liever samen thuis.

We rijden naar Katwijk, als ouders toch even verwerken, met z'n tweeën. We werden blij gemaakt met het kroost die wel zin had om mee te gaan, maar op het laatste moment afhaakten.'Een gemiste kans' dacht ik, en de lagen waarin ik denk zijn veelvuldig. Gemiste kans voor hem, gemiste kans voor haar, gemiste kans om weer eens een keer wat met z'n allen te doen. Maar ja, het kroost is al ver in de tiener jaren. De kans dat we veel samen doen zal in de loop van de tijd minder worden, zij gaan hun eigen weg. Dat is de natuur.

Bij Katwijk aangekomen parkeren we de auto. Het is niet druk. De zon staat al laag. Als we niet opschieten hebben we kans dat we de zonsondergang missen. Ik pak de iPhone erbij, toch even kijken of er ook een cache in de buurt is. Al tikkend op het apparaat lopen we naar het strand. Dan zie ik een cache, een traditional: TOP in katwijk. Het ligt een paar meter van het pad waarover we lopen. We zijn er al voorbij gelopen. Het is nog net licht, die kans laten we toch niet liggen? We lopen snel terug. Snel gevonden en gelogd. Een traditional, daar zijn er vele van, vaak op dezelfde manier verstopt. Waarom konden we hem niet laten gaan? Hadden we dit als een gemiste kans gezien? Gemiste kans van wat? We lopen snel verder, want de zon begint nu het wolkendek dat laag op de horizon hangt te raken.

Op het strand lopen we tegen de koude en snijdende wind in. Capuchon en muts sterk over het hoofd. We zien de zon niet achter de horizon verdwijnen, maar achter de wolken. Het wordt daardoor schemerig. Het licht van de zon speelt met het water en het natte zand. We lopen langs de zeelijn. We zien het zilveren zilt in het laatste restje licht wat de zon, onze ster, nog over de wolken heen verspreid. Het wordt steeds kouder. Na een tijdje lopen we naar een strandtent om wat warms te drinken. Bij de deur aangekomen blijkt er een besloten feest aan de gang. We besluiten terug naar de auto te lopen en daar te kijken naar een ander publiek toegankelijke drankgelegenheid.

Onderweg zien we op het strand zeesterren, die komen we niet vaak tegen. De dieren zijn aangespoeld bij vloed en liggen op het strand. Mooi gezicht. En toeval of niet, we belanden na een stukje lopen in een strandtent met de naam 'de zeester'. Hier zien we, onder het genot van een drankje, de zon achter de wolken, verder dalen. De licht van de hemel schuift van lichtblauw, naar geel, rood en daarna donker blauw. De schemer valt in, en de sterren verschijnen aan de hemel. We drinken onze dranken op, betalen en stappen dan weer lekker opgewarmd naar buiten.

Naast de strandtent staan van de grote lounge stoelen met dikke kussens. We passen beide gemakkelijk op zo´n grote stoel en we zitten, of op deze stoel is het eerder liggen, nog even naar de zee te kijken. We genieten van de opkomende schemer. De hemel kleurt diep donkerblauw en we kijken naar de lichtjes van de scherpen die op zee langs varen. Het wordt steeds killer en tegelijkertijd zijn steeds meer sterren boven zee zichtbaar. We gebruiken de app Skyview om de sterren en planeten boven ons hoofden te identificeren. Je kunt de smartphone op een ster of planeet richten, en dan krijg je informatie over het sterrenbeeld of het hemellichaam object zelf, en je kunt actief op zoek naar andere hemellichamen, simpelweg door de iPhone te richten op de ster boven je. Sterren hebben me altijd gefascineerd.

Dan wordt het echt te koud om op de strandstoel te blijven hangen. We stappen op en slenteren naar de auto, met enigszins stramme benen. We rijden terug naar huis, het is nu helemaal donker.

Onderweg vragen we ons af: welke hersenkronkel maakt het dat we de geocache aan het begin van de avond zo nodig wilden meepikken, terwijl we niet voor een geocache op weg waren? Qua tijd was het zelfs riskant, we hadden de kans om de zonsondergang te missen. Het is blijkbaar leuk dat er eentje is, maar ook vooral het gevoel dat we de kans niet voorbij wilden laten gaan om deze mee te nemen.

Wellicht een restant van onze genen, die ons aanzet tot verzamelen. Verzamelen is een overlevingsdrang, het is goed om voedsel bij je te hebben: je weet maar nooit. Maar het is ook een gevoel geen gemiste kans te willen hebben, op zich. Dat je later denkt: hebben we niet een ´top´ geocache gemist, een ´must have´, eentje die je niet overgeslagen mág hebben? Dat als je hem laat liggen je achteraf jezelf met spijt voor de kop slaat. We hebben met deze actie zeker gesteld dat we dat risico niet wilden nemen. We hebben denk zeker gesteld dat er geen knagend gevoel ontstaat.  

We komen tegen tienen thuis. De jongeren doen hun ding: hangen thuis, praten wat, kijken tv. Wij zijn een leuke ervaring rijker: top! Een avond met een ster. Een niets maakte de kans die we niet voorbij hebben laten gaan. Een cadeautje in de vorm van een belevenis.

Geocachen, voer voor psychologen.

Johan